در شرق اورشلیم٬ اعراب و یهودیان نگران تردد می کنند

در خیابان، هیچ یک از دو طرف یهودی – فلسطینی احساس امنیت نمی کند و هر دو مصمم اند علیرغم تشدید خشونت، شهر را ترک نکنند.

خبرگزاری یهود(جی تی ای) – برای رفتن به مجتمع های یهودی در بخش شرقی اورشلیم و محله سیلوان، ساکنان محل در نزدیکی دیوار شهر قدیم جمع می شوند تا سوار وسیله نقلیه زرهی بشوند.

یک ون که شیشه هایش با محافظ فلزی پوشیده شده و یک گارد مسلح کنار راننده مسلح آن نشسته است، حدود هفت دقیقه در مسیر جاده ای پر دست-انداز که پوشیده از دیوارنگارهای عربی است، حرکت می کند. در کنار یک ون پلیس، مقابل ساختمانی شش-طبقه توقف می کند. از پنجره یکی از خانه ها پرچم اسرائیل در اهتزاز است.

ثبتنام برای دریافت خبرنامه روزانه از طریق ایمیل ثبتنام

یک گارد مسلح کنار در ایستاده است. گارد دیگری داخل نشسته است. گروهی پلیس مرزی اسرائیلی در اتاق بغلی ناهار می خورند. بچه های ساکن ساختمان برای بازی به بالای پشت بام، که روی آن یک محل بازی کوچک که از سه طرف با دیوار مشبک فلزی پوشیده است، می روند.

در این ساختمان که بزرگترین ساختمان ناحیه ای است که از سوی ساکنان آن یمینیت ویلج خوانده می شود، گروهی از یهودیان مذهبی که از 2004 در این بخش از سیلوان ساکن بوده اند، زندگی می کنند. این محله، نخست با چند خانواده شروع شد، اما این تعداد در ماه های آینده به 22 خانوار خواهد رسید. به گفته دانیل لوریا، مدیر آتریت کوهانیم، سازمانی که متعهد به تقویت حضور هیودیان در محله های عرب نشین است، حفظ امنیت این گروه و دیگر خانواده های یهودی در محله های همسایه، برای دولت اسرائیل سالانه 16 میلیون دلار هزینه برمی دارد.

این خانواده ها اعتقاد شدید به ایدئولوژی دارند، و به ناامنی های موجود اجازه نمی دهند زندگی آن ها را تحت الشعاع قرار دهد. این ها به سنگ اندازها و کوکتل مولوتف عادت دارند.

شمار یهودیان ساکن محله های عرب نشین شهر قدیم اورشلیم و حومه از 2009 تاکنون 40 درصد افزایش یافته است. در حال حاضر 2800 یهودی در این محله ها زندگی می کنند. این ها جزئی از 200هزار یهودی ای هستند که در بخش شرقی اورشلیم ساکن اند که پس از جنگ 1967 مثل حلقه ای دور محله های عرب نشین ساخته شده است.

با افزایش شمار یهودیان در بخش شرقی اورشلیم، تشنج در محله های عرب نشین نیز افزایش یافته است. هر دو گروه از خشونت و آزار از سوی دیگری، نظیر سنگ-اندازی، کوکتل مولوتف و حمله پلیس، شکایت دارند و هر دو گروه تاکید دارند منطقه را علیرغم شدت خشونت ها، ترک نخواهند کرد.

قاسم نادر، یک راننده تاکسی عرب می گوید “همه زندگی ما به همین شکل خواهد بود. روی صلح را نخواهیم دید. به جایی رسیده ایم که نمی توانیم در خیابان راه برویم.”

عرب های ساکن منطقه می گویند در حالی که میلیون ها خرج مراقبت از ساکنان یهودی می شود، دولت به وضعیت آنها بی توجهی می کند. اگر چه خانه های عرب ها و یهودی ها با هم چند کوچه بیشتر فاصله ندارد اما موقعیت دو محله با هم متفاوت است. کوچه های باریک و کثیف محله های عرب نشین پیاده رو، علائم راهنمایی، تابلو، یا راه سازی مناسب ندارد. جمع آوری زباله به درستی انجام نمی شود و سطل های زباله پشت در خانه ها روی هم انبار می شود. به گزارش آیر آمیم، از 2012 تا کنون 75 درصد از 300هزار عرب این منطقه زیر خط فقر زندگی می کند.

زهیر رجبی از ساکنان منطقه که در نزدیکی یمینیت ویلج زندگی می کند، می گوید این دولت “به راه درست نمی رود.”و می گوید “حالا همه می بینند که دولت تمام خدمات را در اختیار یهودی ها می گذارد، اما برای عرب ها که شهروند اورشلیم اند هیچ کدام از این خدمات را فراهم نمی کند.”

بخش شرقی اورشلیم از تابستان گذشته تا کنون، از زمانی که یهودی های افراطی یک نوجوان عرب، ابوخدر را به تلافی قتل سه نوجوان اسرائیلی به قتل رساندند، شاهد آشوب های زیاد بوده است. از آن موقع تا کنون شورش های زیاد و از جمله سنگ اندازی به پنجره خانه های یهودیان، شدت یافته است. لوریا می گوید یکی از خانه ها تا کنون 126 مورد سنگ اندازی در طول چهار ماه داشته است. بسیاری از حمله های چاقوزنی علیه یهودیان در بخش شرقی اورشلیم اتفاق می افتد.

در مقابل، اسرائیل خروجی محله های عرب نشین را مسدود کرده است و سر راه ها پست های نگهبانی قرار داده است.

در یکی از ساختمان ها که با دروازه آهنی محافظت می شود، برای پلیس ها یک میز قهوه و خوراکی گذاشته اند و روی یک پوستر که در کنار دروازه نصب شده نوشته است: ملت پایدار، وحشتی ندارد.”

ساکنان به صورت فردی نیز از خود محافظت می کنند. فلیشر، لوریا، و دیگران اسلحه حمل می کنند و بسیاری جلو پنجره ها شبکه های محافظ سنگ اندازی نصب کرده اند. اما فلیشر و همسرش مالکا، تاکید دارند که زندگی آنها به طور طبیعی پیش می رود. بیشترین مشکل آنها در مدت اخیر، شلوغی زیاد و ترافیک به دلیل راه بندان های پلیس است. دختر بزرگ شان به خاطر راه بندان، جمعه ها نیم ساعت زودتر تعطیل می شود و قبل از این که سوار ماشین شود، حتمن دستشویی می رود.

ساکنان عرب محله نیز نظیر همین شکایت ها را دارند. نادر می گوید مسیرهایی که ده دقیقه طول می کشیدند اکنون دو ساعت طول می کشند. تعداد ایستگاه های بازرسی پلیس زیاد شده. می ترسد وقتی پسرهای نوجوانش از خانه بیرون می روند با ترویست ها اشتباه گرفته شوند و کشته شوند. در هفته گذشته جز برای کار، از خانه بیرون نرفته است.

هیچ یک از دو طرف امیدوار نیست که وضعیت به زودی بهبودی یابد. یهودیان و اعراب هر دو تمایل بازگشت به روابط عادی را دارند اما هر دو طرف باور کرده اند که این تشنج سال ها به طول خواهد انجامید.

نادر می گوید “ما پسرعموهای هم هستیم، فرزندان ابراهیم. نسل جوان نمی خواهند به هم نزدیک شوند. به جای آشنا شدن با هم می خواهند دیوار بسازند و از هم جدا باشند.”