بنا به اسناد سازمان ملل، متحدین از ۱۹۴۲ از واقعه‌ی هولوکاست با خبر بودند
اسنادی که به تازگی منتشر شده نشان می‌دهد که نیروهای متفقین از ابعاد و عظمت هولوکاست دو سال پیش از آن که تاکنون وانمود شده است، اطلاع داشتند. با اینحال، برای نجات مردم از مرگ و یا پناه دادن به قربانیان کاری نکردند.
کتابی تازه‌انتشار با افشای حقایقی هولناک در خودداری از پذیرش پناهنده‌ّها و ممانعت از قصابی آدم‌ها، نشان می‌دهد بریتانیا، ایالات متحده، روسیه از کشته شدن میلیون‌ها نفر به دست نازی‌ها خبر داشته‌اند.
اسنادی که به تازگی منتشر شده نشان می‌دهد که نیروهای متفقین از ابعاد و عظمت هولوکاست دو سال پیش از آن که تاکنون وانمود شده است، اطلاع داشتند. با اینحال، برای نجات مردم از مرگ و یا پناه دادن به قربانیان کاری نکردند.
روز سه‌شنبه روزنامه‌ی ایندیپندنت بریتانیا گزارش داد که مدارک مهروموم نشده‌ای سازمان ملل نشان می‌دهد که ایالات متحده، بریتانیا، و روسیه از دسامبر ۱۹۴۲ می‌دانستند که دو میلیون یهودی به قتل رسیده‌اند و چند میلیون دیگر در خطر کشتار هستند.
با وجود اطلاع از این واقعه، متفقین پناهنده‌ها را نپذیرفتند و اقدامی برای جلوگیری از این کشتار نکردند.
دان پلش، نویسنده‌ی کتاب تازه‌انتشار «حقوق بشر پس از هیتلر» به روزنامه‌ی ایندیپندنت گفته است «قدرت‌های بزرگ [درباره‌ی کشتار دسته‌جمعی یهودیان] دو سال و نیم پیش از آن که تا کنون تصور شده، نظر داده‌اند.
در دسامبر ۱۹۴۲ وزیر خارجه‌ی بریتانیا، آنتونی ایدن، در بیانیه‌ای از جانب بریتانیا، ایالات متحده، و اتحاد جماهیر شوروی، به مجلس بریتانیا گفت که نازی‌ها در حال نابودی یهودیان هستند. ایدن همچنین گفت که مشابه این بیانیه همزمان در مسکو و واشنگتن خوانده می‌شود.
ایدن در این بیانیه گفت « مقامات آلمانی، که با سلب تمام حقوق بنیادین بشری نژاد یهود در تمامی قلمرو تحت کنترل خود، همچنان ناراضی هستند، اکنون در حال به جای آوردن نیت هیتلر در نابودی قوم یهود، که بارها تا کنون به زبان آورده شده، می‌باشند».
پلش، از پژوهشگران دانشگاه لندن، گفت چنین وانمود شده که متفقین از اقدامات آلمان نازی «با کشف اردوگاه‌های مرگ با خبر شده‌اند، اما واقعیت این است که این عبارات در دسامبر ۱۹۴۲ علنا اظهار شده است».
پلش ادعای خود بر این مبنا که نیروهای متفقین برای نجات یهودیان اقدامات ناچیزی نمودند را تکرار نمود.
در مارس ۱۹۴۳، بنا به گزارشاتی که از اروپا رسید، اسقف کلیسای کنتربوری ویلیام، ریاست کلیسای انگلیس، از دولت انگلستان درخواست کرد که یهودیان پناهنده که در خطر قتل عام بودند را در این کشور بپذیرد.
کلیسا چنین به مجلس اعیان انگلستان چنین نوشت «با توجه به این که یهودیان و دیگران در کشور دشمن و کشورهای تحت اشغال دشمن در معرض قتل عام و قحطی قرار دارند» دولت می‌بایست «حداکثر حمایت از اقدامات فوری، در بیشترین و سخاوتمندانه‌ترین ابعاد آن … در یاری و پناهندگی موقت به کسانی که در خطر کشتار قرار دارند و امکان ترک کشور دشمن و کشورهای تحت اشغال دشمن را دارند، بنماید».
با این وجود، ویسکانت کرانبورن، از وزرای کابینه‌ی جنگ وینستون چرچیل، گفت بریتانیا در موقعیتی نیست که شمار زیادی پناهنده بپذیرد، و اگرچه دولت در این موقعیت احساس همدردی دارد، می‌بایست اول از شهروندان خود مراقبت کند.
کتاب پلش بر اساس مدارک آرشیو غیرفعال کمیسیون جنایات جنگی سازمان ملل نوشته شده که به مدت ۷۰ سال مهر و موم شده و محرمانه بوده است. وی گفت با کمک سامانتا پاورز، سفیر پیشین ایالات متحده در سازمان ملل وی توانست به این مدارک دست بیابد.
مدارک دیگری هم مبنی بر اطلاع متفقین از ابعاد هولوکاست در ۱۹۴۲ موجود است. برای مثال، موزه‌ی یادبود هولوکاست یاد واشم در گزارش به سازمان ملل می‌گوید «در ۱۹۴۲، گزارش‌هایی از طرح نازی‌ها برای کشتار یهودیان، شامل جزئیات شیوه‌هایی که بکار رود، ارقام، و محل‌ها، از منابع گوناگون به دست متفقین و رهبران بی‌طرف رسید».
با این حال، پلش می‌گوید که پژوهش‌های تازه «یک جعبه میخ است برای کوبیدن به تابوت» انکار کنندگان هولوکاست.