واقعا هیچ‌کس به جز دونالد ج. ترامپ نمی‌توانست چهره‌های عالیرتبه‌ی اسرائيلی حاضر در سالن را در فاصله‌ی دو ثانیه از اشاره به آرزوی رژیم ایران به نابودی اسرائيل، بخنداند. این اتفاق زمانی افتاد که رئیس جمهور در اواسط سخنرانی اصلی خود در بعد از ظهر سه‌شنبه، حین سفر ۲۸ ساعته به اسرائيل، در موزه‌ی اسرائيل در اورشلیم بود.
وی با لحنی صریح و تلخ، از روی صفحه‌ی اتوکیو خواند «رهبران ایران دائما دعوت به نابودی اسرائيل می‌کنند». سپس چشم از متن پیش‌نوشته برداشت و اضافه کرد «تا دونالد ج. ترامپ هست، نع؛ گفته باشم».
این جمله با هورا و کف زدن ایستاده‌ی حضار روبرو شد. نتانیاهو، سر پا، مشت حواله کرد.
رئیس جمهور ایالات متحده سه بار گفت «متشکرم» و با حوصله صبر کرد تا کف‌زدن‌ها به پایان رسید. و سپس، با دستی که به سوی حضار تکان داد، و با لبخند، گفت «منم شما رو دوست دارم». و صدای خنده‌های گرم و تشکرآمیز به گوش رسید.
این چند دقیقه، خلاصه‌ی سفر ترامپ به اسرائیل بود – ابراز همبستگی غریزی با کشور یهودی، سوگند به محافظت از آن، و شادمانی کشوری که میزبان‌اش بود – پس از هشت سال که اسرائيلی‌ها همیشه احساس می‌کردند حمایت پرزیدنت باراک اوباما مشروط و محتاطانه است، او قول داد « من به شما قول می‌دهم: دولت من همیشه در کنار اسرائیل بایستد».
میان دولت بنیامین نتانیاهو نخست وزیر و رئیس جمهور ایالات متحده بر سر مسأله‌ی فلسطین اختلاف‌های آشکار موجود است. در سخنرانی دو رهبر در موزه‌ی اسرائيل، این اختلاف‌ها به نمایش گذاشته شد.
نتانیاهو اشاره که اگر حمله‌ی تروریستی دوشنبه شب منچستر از سوی بمب گذار فلسطینی انجام شده بود و اسرائيلی‌ها را کشته بود، محمود عباس، نه تنها روز بعد در کنار ترامپ در بیت‌اللحم آن را محکوم نمی‌کرد، بلکه سرگرم پرداخت مقرری به خانواده‌های تروریست مزبور می‌بود. «اگر مهاجم فلسطینی بود و قربانی، بچه‌های اسرائیلی، خانواده‌ی بمب‌گذار انتحاری از تشکیلات خودگردان مقرری دریافت می‌کردند. این قانون فلسطینی است. این قانون می‌بایست عوض شود». اما ترامپ، کاملا برعکس، با اطمینان تصریح کرد که عباس و فلسطینی‌ها «آمادهاند که برای صلح وارد عمل شوند». و یک بار دیگر، از روی متن پیش‌نوشته سر بلند کرد و در تقابل با تردید اسرائیلی‌ها گفت «می‌دانم که این را بارها پیش از این شنیده‌اید. حرف من این است. این کاری است که اگر من بودم، می‌کردم. آنها آمادهاند که برای صلح، وارد عمل شوند».
نتانیاهو مایل است باور کند که اسرائیل می‌تواند با جهان عرب صلح کند و تصور می‌کند که بسیاری از رهبران عرب که در ریاض با ترامپ ملاقات کرده‌اند، سپس، به فلسطینی‌ها دستور امضای قراردادی را بدهند که اسرائیل با امنیت خاطر بپذیرد. اما ظاهرا به ترامپ گفته شده است که این روش، می‌بایست از آن ور اجرا شود. بر اساس گفتگوهای وی در ریاض، وی اشاره کرد که «همچنین، من اعتقاد راسخ دارم که اگر اسرائيل و فلسطینی‌ها بتواند به صلح برسند، روند صلح در سرتاسر خاورمیانه آغاز خواهد شد».
همچنین در سویه‌ی راست طیف سیاسی اسرائيل ناخشنودی از تأخیر ترامپ در انتقال سفارت از تل‌آویو به اورشلیم، و بجا آوردن وعده‌ی انتخاباتی خود، به چشم می‌خورد. سرخوردگی از این که وی چندین بار از پروژه‌های شهرک‌سازی انتقاد کرده است.
همچنین نگرانی‌هایی در مورد ابعاد قرارداد تسلیحاتی و دیگر توافقیی که وی در عربستان سعودی نهایی کرده است، و چرخشی که با سرمایه‌گذاری ۳۸۰ بیلیون دلاری در واشنگتن در موقعیت سعودی‌ها روی خواهد داد. در میان نهادهای اطلاعاتی نیز گفته می‌شود از آنچه ظاهرا افشای اطلاعات محرمانه‌ی اسرائیل به روس‌ها از سوی او خوانده می‌شود و نیز روابط او با روس‌ها به طور کل، که متحد بسیاری از دشمنان اسرائیل به شمار می‌آیند، ناخشنودی‌هایی موجود است. و بسیاری هستند، از جمله نتانیاهو، که امیدوار بودند او در خصوص پرداخت مقرری از سوی تشکیلات خودگردان به تروریست‌ها به خصوص، و تشویق خصومت‌های اسرائیل‌ستیز میان فلسطینی‌ها به طور کل، موضعی بسیار خشن‌تر اتخاذ کند.
اما با به پایان رسیدن سفر، احساسی که در اسرائيل به جای مانده، رضایتی است چشمگیر از سفر رئیس جمهوری که پشتیبان این کشور است و خانواده‌ای دارد که عاشق اسرائیل‌اند (و برخی حتی یهودی‌اند).
و نیز تماشای احساس راحتی نتانیاهو در حضور ترامپ، جالب بود – کاملا برعکس تمام ملاقات‌های پر تنش با اوباما. راحتی ایشان در عکس‌هایی که در موزه و پیش از شروع سخنرانی گرفته شده، نمایان است و صمیمیتی ساده را نشان می‌دهد. (و تماشای دست زدن ملانیا برای نتانیاهو هنگام انتقاد از پرداخت مقرری به تروریست‌ها از سوی تشکیلات، جالب بود).
سفارت را منتقل نکرد، اما سخنرانی او در موزه‌ی اسرائیل، بیش از تمام سخنرانی‌های رؤسای جمهور ایالات متحده، تأیید مشروعیت اسرائیل در پایتخت این کشور بود – یک سخنرانی طولانی، پراحساس، انکار تمام مزخرفات قطعنامه‌های شورای امنیت سازمان ملل و یونسکو در انکار تاریخچه‌ی یهودیت شهر. ترامپ تصریح نمود که «اورشلیم شهری مقدس است. زیبایی آن، شکوه آن، میراث فرهنگی آن در هیچ جای دیگر جهان یافت نمی‌شود». و بلافاصله اضافه کرد که «پیوندهای مردم یهودی با سرزمین مقدس باستانی و جاودانی‌اند. به هزاران هزار سال پیش برمی‌گردند، به زمان سلطنت شاه داود که ستاره‌اش اکنون با افتخار بر پرچم سفید و آبی اسرائیل نقش بسته است».
و این عبارات، البته، با رویکرد تاریخ‌ساز او همخوانی داشت – که اولین رئیس جمهور ایالات متحده بود که در زمان ریاست جمهوری از دیوار ندبه زیارت کرد، در سکوت به عبادت ایستاد، کیپای سیاه بر سر و خانواده در جوار.
اسرائیلی‌ها هم مثل آمریکایی‌ها نمی‌دانند از اینجا به بعد سیاست ترامپ چگونه عمل خواهد کرد. مطمئن نیستند چه خواهد گفت و چه خواهد کرد. و یا آنچه تا کنون گفته و کرده چه اثری بر زندگی آنها خواهد گذاشت.
اما او به اورشلیم آمد. به اسرائیل گفت که دوست‌اش دارد. با مشکلات این کشور همدردی کرد. از اسرائيل به خاطر پیشرفت و گسترش در حالی که همیشه در معرض تهاجم بوده، تقدیر کرد. در محکومیت تروریسم اسلامی و یا در سوگند به مقابله با آن، صریح و قاطع بود.
متن کامل را در لینک زیر مطالعه کنید
http://www.timesofisrael.com/simply-by-saying-he-loves-it-and-will-protect-it-trump-wins-over-endlessly-criticized-israel/
